Co-moeder Veronique (37) woonde twee jaar bij haar ouders in huis
“Ik wilde helemaal niet scheiden, hij wel.” Zo begint het verhaal van Veronique (37), moeder van een jongen van 6 en een meisje van 9. Het was niet háár besluit. “Ik stond nog midden in het gezin, hij stond al met één voet buiten. Het voelde oneerlijk, rauw en vooral ongevraagd.” Samen met de kinderen trok ze, bij gebrek aan woonruimte, in bij haar ouders een dorp verderop. Allesbehalve ideaal in zo’n periode van rouw.
De eerste weken gingen in een waas voorbij, vertelt Veronique. Huilen in de auto, huilen in de supermarkt, huilen onder de douche. “Ik was zó moe van verdriet dat zelfs slapen werk was”, zegt ze. “We hadden al wel snel besloten dat we samen voor de kinderen zouden blijven zorgen, en dat het niet haalbaar was om nog langer in hetzelfde huis te wonen. Dat riep alleen maar meer ergernissen en frustraties op, extra pijnlijk. Alleen: ik kon dat huis niet betalen, dus hij bleef.”
Inwonen bij ouders
Zoals alle gescheiden moeders met een inschrijving bij de sociale huurstichting weten: urgentie is tegenwoordig net zo zeldzaam als een parkeerplek bij de IKEA op zaterdag. Ook Veronique had geen eigen woning. Met haar twee kinderen ging ze terug naar haar ouders in een dorp verderop. “Wij sliepen met z’n drieën op zolder. Geen romantische Pinterest-loft, gewoon een zolder met knieschotten, oud behang en een dakraam dat bij regen tikt alsof er 40 duiven breakdancen. Met de zoemende droger en het vochtige wasrek in een hoek van ons vertrek.”
Geen privacy
Desondanks was Veronique dankbaar voor het dak boven haar hoofd en de liefdevolle aandacht van haar ouders. “Ik had echt geen idee gehad hoe het anders had gemoeten. Stel dat mijn ouders geen ruimte hadden gehad, dit niet wilden of te ver weg zouden wonen? Waar moet je heen als particuliere huur te duur is? Dit was echt een uitkomst, daar ben ik me van bewust.” Wel miste ze al snel haar privacy. “Als ik een bh zocht in de wasmand, keek mijn moeder mee om te helpen. Zat ik te poepen, hoorde ik mijn vader op de deur kloppen dat hij nodig moest plassen”, vertelt Veronique. “Van die dingen die je vroeger als kind heel normaal vond, maar nu gewoon eigenlijk niet meer wil.”
Lego-opa
Maar tegelijk, merkte Veronique: elke avond warm eten zonder er moeite voor te hoeven doen, iemand die af en toe meedenkt, vangt, ontzorgt. “Opa werd vaste Lego-bouwer, oma vaste pyjama-manager. Ik kon in de avond de deur uit voor een wandeling of een kop thee bij een vriendin, zonder oppas te hoeven regelen of dan maar thuis te blijven. Ik was half gescheiden, half verwend nest.”
De rare cocktail van verlies én luxe
Die twee jaar waren bizar dubbel, blikt Veronique terug. Rouwen om een leven dat niet meer bestaat, terwijl je ouders beneden koffie zetten en vragen of je nog een boterkoekje wil. “Ik kon me in de war voelen met lasagne van mijn moeder op schoot. Emotioneel failliet, logistiek in de watten. Maar ook met het gemis van een eigen plek, een nieuwe start, een toekomstbeeld. En gewoon weer dichtbij de school en vriendjes van mijn kinderen wonen, daar snakte ik ook naar. Praktisch was dit allemaal namelijk ook niet.”
Andere moeders
Gelukkig kon Veronique rekenen op steun en hulp van andere moeders, van die vriendjes en van de sportclub. “Niemand deed moeilijk over rijden voor een speelafspraakje, bij voetbalwedstrijden reden ouders gerust om voor mijn oudste”, zegt ze. “Ik heb echt geleerd dat hulp vragen niet erg is, al moest ook ik echt wel een drempel over. En als je open deelt waar je zoal tegenaan loopt, waar het moeite kost, staan mensen al snel voor je klaar. Vroeger hield ik me altijd sterk en groot, regelde ik het allemaal wel ten koste van mezelf. Dat doe ik nu niet meer, dat gaat ook gewoonweg niet.”
Kracht die je pas ziet als je terugkijkt
Nu, net verhuisd naar een sociale huurwoning die ze via loting kreeg, ziet ze hoeveel ze heeft gedragen. Niet heilig, niet perfect, maar wel stevig. “De kinderen hebben geen gebroken moeder gehad, maar een moeder die even plat lag en toen weer opstond. Die er het beste van maakte, die samen met haar ouders een warm nest bouwde voor ze toen alles wankel was in hun leventje.” Tussen de broodtrommels, de verloren fietssleutels, rapportgesprekken, alle tranen en grapjes door is Veronique nu begonnen aan haar nieuwe hoofdstuk. “Rust, een vaste plek voor ons. Heerlijk! Ik moet ook wel een beetje wennen aan de stilte en het feit dat ik nu dus geen extra paar handen achter de hand heb, maar dat komt ook wel weer goed. Twee jaar lang hoopte ik op dit moment: op de bank in mijn eigen stekje.”
