It takes a village to raise a child: maar hoe regel je zoiets?
Als gescheiden moeder weet je dat ‘it takes a village to raise a child’ geen gezapig spreekwoord is, maar een keiharde levensnoodzaak. Alleen…waar ís die village eigenlijk? Want behalve een overprikkelde WhatsAppgroep van school en een buurvrouw die zelf loopt te rennen met haar kinderen, merk je er verrekte weinig van.
Maar: er is goed nieuws. Anno 2025 hoef je geen dorpsplein met scharrelkippen en gezamenlijke moestuin om je heen te hebben om je eigen dorpje met helpers en steuners te bouwen. Je kunt het gewoon zelf regelen. Of nou ja, beetje bij beetje. Met koffievlekken op je trui en wallen tot je knieën. Je nieuwe village-genoten zullen er net zo bijlopen.
Durf te vragen (echt, het mag)
We vinden het vaak lastig om hulp te vragen. Want dan voelen we ons zwak, incapabel of een moeilijk mens. Je denkt als moeder al snel: al die andere moeders hebben hier echt geen zin in, geen tijd of energie voor. Maar spoiler: het zal je verrassen hoeveel andere moeders dat helemaal niet denken. Hoe graag ze even willen bijspringen of je een keer koffie aan willen bieden voor wat mentale steun. Stiekem vinden ze het zelf ook hartstikke fijn om dat een keer aan een ander te kunnen vragen, hulp of support. Dus: vraag die moeder van school of je kind een uurtje mag komen spelen. Vraag het voetbalteam of jouw kind mee mag rijden, omdat jij nu eenmaal niet drie kinderen op dezelfde tijd naar een andere training kan brengen. Vraag je zus om die simpele pan spaghetti als ze op visite komt, omdat je morgen een lange werkdag hebt. Iedereen is druk, maar iedereen die jou liefheeft wil best eens wat voor je doen.
Ga voor moderne ruilhandel
“Ik neem jouw kids mee naar het speeltuintje, jij doet volgende week het feestje.”
“Ik pas vrijdagavond op jouw kroost, jij haalt mijn zoon maandag van school.”
“Jij een pan soep, ik een lading schone was.”
Zo blijf je in balans. Geen schuldgevoel, wél extra lucht in je planning. En: een warm hart omdat je ook iets voor een ander doet, ondanks je eigen behoefte aan hulptroepen en ontlasting. Samen, heet dat…
De Appgroep: maak ‘m je vriend
Ja, ze zijn vermoeiend. Maar ook goud waard. Er zijn altijd een paar moeders die net zo verdwaasd op maandag zonder gymtas staan. Bundel je krachten: start een aparte appgroep met een paar moeders die jij leuk vindt (en die snappen dat “ik ben een beetje laat” betekent dat je jankend naar de opvang rent). Maak het luchtig. Geen passief-agressieve “wie is vergeten het geld over te maken”-energie. Gewoon: “Wie is er team moe vandaag en wil ruilen van ophaaldienst?”
Zoek je herberg
Waar villagers elkaar vroeger troffen in de herberg om de beslommeringen van het dagelijks leven te bespreken (en met een flinke sloot bier weg te spoelen), kun jij nu ook zo’n plek zoeken of in het leven roepen. Daar is geen alcohol voor nodig.
- Ga elke dinsdag naar de speeltuin (ook als je het haat: andere moeders komen ook).
- Meld je aan voor die lokale ‘ouder-kind-wandeling’ of het voorleesmoment in de bieb.
- Bezoek dat buurthuis waar koffie 50 cent is en niemand opkijkt van een peuter met een dinosaurus op z’n hoofd.
- Spreek met andere moeders af bij die ene voetbalkooi, de skatebaan, het basketballveldje of de pumptrack: jullie kinderen vermaken zich er prima en jij neemt thee mee om samen stoom af te blazen. Hoppa.
Wat het je zoal oplevert om erop uit te gaan op vaste stekken? Mensen herkennen je. Jíj herkent mensen. Voilà, je bent begonnen aan je village.
Online = ook echt
Er zijn Facebookgroepen, Telegramgroepen, Instagramposts: hele digitale dorpen vol gescheiden moeders, alleenstaande ouders, buurtmaatjes en ouders met te weinig handen en te veel agenda’s.
Je hoeft geen BFF te worden met iedereen. Maar een praktische post als: “Wie wil met mij een mini oppas-kringetje starten in Utrecht-Zuid?” werkt écht. Of: “Wie in Apeldoorn is ook alleenstaande moeder en wil een praktische-hulp-groepje starten?” Gewoon met een nuchtere insteek: we hebben het allemaal druk, we kunnen allemaal wel eens hulp gebruiken en doen dat zoals mannen dat kunnen. Geen gebouw aan vriendschappelijke relaties, geen oneindige onnodige beleefdheden, geen bezwaardheden: je dropt schaamteloos je vraag of komt een taakje uitvoeren voor de ander en blijft niet langer dan nodig is.
Bedenk: jij bént ook iemands village
Ook al voelt het alsof jij altijd degene bent die nodig heeft, je bent ook waardevol voor anderen.
Die ene moeder die nieuw is op school? De buurvrouw die voor het eerst alleen is met haar pasgeboren baby? Die vriendin die een rotweek had omdat haar kind ziek was? Een appje. Een bakje warm eten dat je nog overhad. Een luisterend oor. Een dorp bouw je niet in je eentje, maar je hoeft ook niet te wachten: het komt niet vanzelf. Zet een stoeltje buiten, doe de eerste stap, vraag, ruil, bied aan, deel, ga!
Lees ook: Mirjams kookhacks voor drukke co-moeders