Hoe overleef je die eerste maanden na de breuk?
De eerste maanden na een scheiding voelen voor veel moeders vaak als leven in twee werelden tegelijk: je moet praktische keuzes maken en doormoederen, terwijl je hoofd vol verdriet, knagende schuld en twijfel zit. Om over de kwellende onzekerheid nog maar te zwijgen. In deze verhalen vertellen moeders hoe zij dat overleefden, weer grip kregen en uiteindelijk een nieuwe balans vonden. Oprichter van comoederen.nl Brenda bijt het spits af.
Eenmaal uitgesproken en met de eerste tranen gedroogd, tuimelde ik in angstige wanhoop rond en stortte ik me op praktische regeldingen. We zouden voorlopig gaan birdnesten vanuit een gehuurde zolder een paar dorpen verderop. Ik moest mijn freelance loopbaan, mijn succesvol opgebouwde eigen bedrijf, aan de wilgen hangen en op zoek naar een loondienstbaan. Want: nood aan financiële stabiliteit en een hypotheek nodig voor in de nabije toekomst. We moesten allebei op zoek naar een nieuw huis. Voor mijn gevoel was ik werkelijk alles kwijt.
In de overlevingsstand
Met somberheid, schuldgevoel en verdriet in mijn kielzog sloeg ik aan het solliciteren. In de dagen op de zolder in het boerendorp was ik de eerste weken ontheemd, vond ik een zak chips en een fles wijn vaak een prima avondmaal. In de overlevingsstand deed ik alles wat ik moest doen, probeerde ik er te zijn voor mijn drie jonge kinderen en raapte ik de stukken op van mijn kapotgeslagen toekomst. Niet alleen zou ik niet samen oud worden met hem die ik dat ooit vol vertrouwen beloofde, ik zou de kinderen in een rotsituatie brengen en hen deels moeten gaan missen. Ik had geen idee of en wanneer ik een ander huis kon krijgen en was mijn eigen bedrijf kwijt. Net als het geloof in de liefde en in mijn relationele vaardigheden.
Nooit durven dromen
Na bijna een jaar birdnesten kocht ik een fijn huis en had ik een baan gevonden. Na de verhuizing kwam er eerst een extra pijnexplosie, maar vooral ook veel rust. Dit was het moment om opnieuw te beginnen, weer te kunnen bouwen in plaats van alleen maar te verliezen. Ik ging bewust veel doen aan zelfzorg. Dat hielp enorm. En nu, drie jaar later, ben ik zelfs weer als freelancer aan het werk. Sinds een jaar heb ik een nieuwe relatie. Dat had ik allemaal nooit durven dromen. Hoe verging het andere moeders die eerste maanden na de scheiding? En hoe is het nu?
Zelfbeeld herstellen
“In harmonie uit elkaar gaan klinkt mooi, maar voor mij voelde het in het begin vooral leeg”, vertelt Anouk (43). “We waren zó gewend om altijd samen te overleggen, dat ik me opeens verloren voelde. Het idee van de toekomst alleen was beangstigend en ik ging gebukt onder veel schuldgevoel naar de kinderen. Het heeft ook tijd gekost om mijn zelfbeeld te herstellen. Ik had mezelf altijd gezien als partner en moeder, en ineens viel dat eerste stuk weg. Ik ben stap voor stap opnieuw gaan ontdekken waar ík gelukkig van word, los van hem.”
Het praktische stuk, zoals een huis zoeken en rondkomen van één inkomen, maakte het proces voor Anouk extra zwaar. ‘Maar tegelijkertijd ook tastbaar: iedere stap vooruit was een bewijs dat ik het redde. Ik had gelukkig ons hele samenzijn de inschrijving bij de woningbouw gehouden, dus had na een paar maanden een leuk flatje voor mij en de kinderen. Hij bleef in ons huis wonen. Pas na de verhuizing had ik het gevoel echt te kunnen rouwen, maar ook weer te kunnen ademhalen.”
Radeloos en hopeloos
Ook Floor (46) kwam in eerste instantie in een emotionele en praktische hel terecht. “De eerste maanden na onze scheiding voelde het alsof ik uiteen viel. Het verdriet was er constant, en het schuldgevoel knaagde aan me: had ik het niet anders kunnen doen? Soms kon ik ’s ochtends niet opstaan en moest ik me ziekmelden op mijn werk, gewoon omdat ik de dag niet aankon. Ik hees me in een joggingbroek, bracht de kinderen naar school en dook dan weer in bed. Radeloos en hopeloos over hoe ik verder moest, met mezelf, als moeder maar ook praktisch. Ik zou meer uren moeten gaan werken, ik had geen huis”, vertelt ze.
Gevangen in eigen leven
“Het was zwaar om nog een jaar in hetzelfde huis te wonen als hij, terwijl we in feite uit elkaar waren. We aten eens per week met z’n allen, wat als een toneelstukje voelde. Ik moest bij vrienden logeren op de dagen dat hij bij de kinderen was. Ik voelde me gevangen in mijn eigen leven, was nooit echt even alleen. Dat was natuurlijk goede afleiding, maar de klap kwam pas echt toen ik op mezelf ging wonen. Ik heb het laten gebeuren, alles bewust doorvoeld. Dat was een vreselijke tijd, maar ook heel erg helend. Dit alles heeft me laten zien dat het mogelijk is om zelfs uit een kapotmakende situatie weer op te staan en een leven op te bouwen waar ik trots op ben.”
Troost en vluchten
Leonie’s* huwelijk strandde omdat zij een nieuwe relatie had. De eerste maanden na het doorhakken van de knoop, vrat schuldgevoel letterlijk kilo’s van haar af. “Niet alleen naar mijn ex, maar ook naar de kinderen. Ik had dit veroorzaakt, dit was mijn beslissing”, zegt ze. “Omdat ik mijn nieuwe vriend had, had ik echter ook een grote troost en verloor ik niet het stukje partner zijn-van. Ik kon letterlijk vluchten in zijn armen en had door die relatie ook nog veel blijheid in mijn leven. Mijn geloof in de liefde was niet stuk, mijn zelfbeeld niet kapot zoals bij vrouwen die om andere redenen scheiden.”
Alles ontwricht
Maar toen een jaar na de scheiding haar nieuwe relatie ten einde kwam, viel Leonie alsnog in oude rouw. “Dat schuldgevoel nam me opnieuw over: ik had alles ontwricht voor iets dat niet blijvend bleek. Ik was stuk van verdriet en had een hekel aan mezelf. Met therapie en steun van vriendinnen ben ik daar weer bovenop gekomen. Ik heb de focus nu op de kinderen en hoef voorlopig geen nieuwe relatie; ik moet eerst mezelf weer herontdekken”, glimlacht ze. “Ooit krijg ik vast weer geloof in de liefde, maar dat heeft even geen prioriteit.”
Lees ook: Harmonieus co-ouderschap gaat niet vanzelf: zo bouw je eraan
*Dit is een gefingeerde naam, gegevens bekend bij redactie
