“Maar: mis je ze dan niet als ze bij hun vader zijn?”

Scheiden van je partner en kiezen voor co-ouderschap betekent ook: deels scheiden van je kinderen. Was je eerst altijd bij ze, nu zijn er dagen waarop je ze niet meemaakt. De lege kapstokken en onbeslapen bedden, de oorverdovende stilte: het gemis is voelbaar in alles. Maar langzaam komt er waarschijnlijk ook ruimte om te kunnen genieten van de tijd zonder ze, naast dat knerpende, knagende missen. Of misschien is missen zelfs al een te groot woord geworden?

Althans, zo is het bij mij gegaan. In mijn eentje voor drie kinderen zorgen naast een baan, vind ik er nog steeds best inhakken. Dat zegt niets over hoeveel ik van ze hou of hoe lief ze zijn. De dagen dat dat ze bij mij zijn, is het een continu hooghouden van allerlei ballen. Niet alleen in de praktische zin, van zorgen voor. Koken, broodtrommels maken, speeldate-puzzelen, taxi zijn voor alle sporttrainingen en wedstrijden, tanden napoetsen, ze onder de douche bonjouren, het huishouden bijhouden: het is veel, maar dat alles kan zelfs nog op de automatische piloot.

Energie slurpen

Het omgaan met alle emoties, weerstandjes en grote weigeringsacties, de explosieve ruzies, lastige opvoedingsissues: dat is wat energie slurpt als een stokoude diesel. Als co-ouder doe je dat alleen, sta je altijd aan en neemt niemand het even over als je oren stoomspuiten of de tranen branden achter je ogen. Liggen de kinderen ein-de-lijk allemaal op bed, dan wacht de vaatwasser en roept de schone was net iets te hard om ‘nu echt opvouwen!’ Het stopt nooit. Dat mag ik zwaar vinden, besloot ik al snel.

Schuldgevoel en resetten

De dagen waarop ze niet bij mij zijn, voelden daardoor ook als een kans om op te laden. Om uit te blazen, te resetten, te ontspannen. Een klein cadeautje na het harde werken. Dat mogen voelen en alle ruimte voor mezelf mogen nemen, kwam in het begin met schuldgevoel. Rauwe momguilt, want: hal-lo, je moet toch vooral bezig zijn met je kinderen missen? Absoluut, dat missen gaat helemaal vanzelf in een moederhart. Maar: mezelf toestemming geven om daarnaast vooral niet met ze bezig te zijn, bleek voor mij de truc te doen.

Gunnen

Intussen, zo’n 2,5 jaar na de scheiding, kan ik zelfs enorm genieten van de tijd zonder de kinderen. Ja, ik denk aan ze, maar ik weet dat ze het fijn hebben bij hun vader en gun ze dat. Mezelf gun ik doen wat ik wil en tot mezelf komen, zodat ik er weer volop sta als ze bij mij zijn. Het dubbele gevoel blijft, maar ik kies nu zelf hoe ik ermee omga.

Voor moeder en mens

Rij ik met piepende banden weg als ik ze naar hun vader heb gebracht, dan vind ik mezelf niet de slechtste moeder ooit. Geven de lege slaapkamers me diezelfde avond nog een scherpe steek in mijn hart, dan vind ik dat net zo logisch. Laat ik dat overheersen? Nope. Zelfzorg en even alleen maar ‘ik’ is belangrijk om een goede moeder te kunnen zijn, maar ook gewoon voor mij. Als mens.

Liefs, Brenda