Sanne over haar samengestelde gezin: “We zouden niet meer anders willen”
Opnieuw verliefd worden na de scheiding en besluiten tot samenwonen: veel moeders gaan ervoor. Een miljoen kinderen in ons land groeit op in een samengesteld gezin, met een bonusvader of -moeder en vaak ook diens kinderen. De statistieken zijn niet rooskleurig: in 66 procent van de samengestelde gezinnen, vindt opnieuw een scheiding plaats. Maar: in de andere gevallen gaat het juist goed. Sanne (40) is daar een blakend voorbeeld van. Ze deelt haar verhaal en tips voor succes.
“Wij zijn met zeven,” lacht Sanne. “Dat betekent dat we bij restaurants niet onder ‘gezin’, maar onder ‘groep’ vallen. We trekken regelmatig bekijks als we ergens binnenkomen, zeker omdat de kinderen allemaal zo op elkaar lijken: blond, blauwe ogen. Mensen vragen me vaak: zijn ze allemaal van jou? Dat is dus niet zo, maar het voelt wel zo. Mijn zoon van 9 is uit mijn eerste huwelijk, de jongenstweeling van 12 en dochter van 9 zijn uit het eerste huwelijk van mijn man. Samen hebben wij twee jaar geleden onze dochter mogen verwelkomen: Fem. Inmiddels zijn we ruim 4,5 jaar samen en zijn het echt onze kinderen geworden.”
Van alleen naar samen
Het had voor Sanne ook heel anders kunnen lopen. Na haar eerste huwelijk bleef ze alleen achter met haar zoontje, toen nog piepjong. “Ik was twee jaar gescheiden en eigenlijk heel gelukkig alleen,” blikt ze terug. “Ik had mezelf teruggevonden en voelde me sterk genoeg om weer te gaan daten. En toen kwam daar mijn man. De allereerste date via Bumble. Ik was meteen verliefd. Hij ook wel, maar hij zat nog in een andere fase. Zijn huwelijk was net voorbij. Het was voor hem allemaal nog heel vers.”
Samenwonen in stapjes
Na zes maanden daten stelde hij voorzichtig de vraag: of samenwonen in zijn dorp misschien een optie was. “Ik moest daar goed over nadenken,” vertelt Sanne. “In mijn ouderschapsplan stond een maximum aantal kilometers dat ik mocht verhuizen. Gelukkig viel zijn dorp daarbinnen. We hebben het héél rustig aangepakt. Eerst kwam hij halve weken bij mij wonen, daarna kwamen zijn kids in de weekenden logeren. We hebben zelfs eerst een proefvakantie gedaan: kamperen in Nederland, met regen en alles erop en eraan. Als het niet zou werken met de kinderen, zouden we het niet doen. Zo simpel was het.”
Gezellig samengesteld gezin
Maar: het werkte beter dan gedacht. “Als je ‘gezellig samengesteld gezin’ opzoekt in het woordenboek, staat er een foto van ons,” zegt Sanne met een glimlach. “En daar zijn we zó trots op.” Een extra bonus was dat de onderlinge band tussen zijn drie kinderen verbeterde doordat we met z’n allen zoveel tijd doorbrachten. “Dat had niemand verwacht. Dus zijn we na anderhalf jaar echt gaan samenwonen. En eerlijk? We zouden niet meer anders willen.”
De dynamiek van zeven
Wie echter denkt dat het allemaal vanzelf gaat, heeft het mis. Het gezinsleven is druk, hectisch en soms een logistieke puzzel. “We zijn eigenlijk altijd aan het plannen,” zegt Sanne. “Mijn man en ik werken allebei, de kinderen vliegen in en uit. De oudsten gaan zelf naar school en naar vriendjes. Fem, onze jongste, gaat twee dagen per week naar de opvang. Mijn man werkt soms thuis, soms niet. Het is echt een draaiend circus. Momenteel zitten we in een grote verbouwing thuis, dat soort dingen komt er ook gewoon nog bij.”
Mini-minions in huis
Sanne werkt twee à drie dagen per week en regelt het huishouden. “Maar gelukkig doen mijn man en de kinderen ook veel,” vertelt ze. “We noemen de vier oudsten weleens onze minions, vooral als ze met z’n allen staan te stofzuigen of andere klusjes doen. Fem krijgt inmiddels ook mini-minion-training. Zij krijgt alles van haar grote broers en zussen gedaan.” Toch brengt hun gezamenlijke dochter ook zorgen met zich mee. “Ze is helaas vaak ziek,” vertelt Sanne. “We lopen inmiddels bij een specialist. Haar grote broers en zussen maken zich soms echt druk om haar welzijn. Ze beseffen sowieso heel erg hoeveel energie een peuter kost. Dat is anders als er zo’n groot leeftijdsverschil is: ze zien het allemaal heel bewust. Maar ik probeer ze vooral kinderen te laten zijn. Ze hoeven geen verzorgers te worden en kijken soms met bewondering naar hoe we het allemaal doen.”
Regels, liefde en kaders
De ervaring en meteen een tip van Sanne: een groot gezin vraagt om duidelijke regels. “We zijn traditioneel streng maar rechtvaardig,” legt Sanne uit. “Schermpjes zijn hier meer uit dan aan. Doordeweeks 45 minuten per dag, in het weekend iets langer. Buiten spelen, zelf dingen bedenken: dat hebben we altijd gestimuleerd. Daardoor zijn de kinderen nu super creatief.” Ze moet lachen: “We kunnen ze overal mee naartoe nemen, zonder gedoe. Al geeft de peuter tegenwoordig wél eens wat heftigheid, maar dat hoort erbij op die leeftijd.” Belangrijk vindt Sanne dat zij en haar man één lijn trekken. “We vallen elkaar nooit af waar de kinderen bij zijn en we hebben een vergelijkbare opvoedstijl. De kinderen vinden dat heel prettig. Ze voelen zich betrokken en gerespecteerd.”
Rol als bonusmoeder
Als bonusmoeder staat Sanne heel bewust stil bij haar positie en hoe de kinderen haar zien. “Mijn man voelt voor mijn zoon als een vader, maar hij ís dat niet. Ik voel me een echte bonusmoeder van zijn kinderen, ik ben hun moeder niet. We hebben daar altijd open gesprekken over, ook over hoe ze ons noemen. Mijn man is ‘Steefvader’: hij heet Steef, dus dat klinkt vriendelijker dan stiefvader. Ze noemen mij bonusmoeder, precies zoals ik het ook voel. Maar als ze het anders willen noemen, is dat ook goed. Het belangrijkste is dat ze zich veilig voelen. We dringen ze niks op.”
Tips voor een succesformule
Wat zou Sanne andere moeders willen meegeven die denken aan een samengesteld gezin? “Zet je kinderen altijd op één,” zegt ze beslist. “Dat betekent niet dat je je eigen geluk moet opofferen, maar denk ieder keer echt goed na over de consequenties voor je kinderen. En zorg dat je tijd met je partner overhoudt. Echt, dat redt je relatie. Even een paar uurtjes samen zonder kinderen doet wonderen.” Ook praktisch advies heeft Sanne genoeg: “Probeer het samenwonen in kleine stapjes uit. Weekendjes, vakanties. Bij twijfel: niet doen. Je gevoel moet overwegend goed zijn, de kinderen moeten er geen last van hebben. Ik zou het zelf ook niet aandurven als je nieuwe partner een hele andere opvoedstijl heeft, dat gaat zoveel spanning en gedoe opleveren bij iedereen. Ga je ervoor, zorg dan voor een plan B. De kans bestaat dat het niet lukt, dan moet je wel een uitweg hebben.” En, tot slot: “Praat met anderen, deel je zorgen, deel ook je successen. Het helpt zó om te horen dat je niet de enige bent.”
Lees ook: Deze moeders willen juist geen samengesteld gezin (en zo doen zij het)